Stajımın sonuna doğru yaklaşırken artık her şey normal gelmeye başladı. Şuan takside hastaneye doğru gidiyorum ve vizite yetişebilmeyi umuyorum. Normalde metrobüs kullanmama rağmen bugün inanılmaz bir karın ağrısıyla uyandığımdan hastanenin içindeki o upuzun yolu yürüyemeyeceğimi düşünüp taksiye bindim.
Maalesef kötü bir taksi seçimi yapmışım çünkü sürücünün kulağı duymuyor! Evet yanlış duymadınız adam resmen duymuyor. İki kere söylediğim yere dönmeyerek bunu ispatladı. Neyse ki vizite yetiştim de bir problem çıkmadı.
Artık her hastanın hikayesi sıradan gelmeye başladı. İlk günler beni şaşırtan, üzen bütün cümleler şimdi çok doğal. Anladım ki ne kadar duygusal olursanız olun bir yerden sonra alışıyorsunuz. Bunu taş kalplilik olarak değerlendirmemek gerekiyormuş. Bu zamana kadar kötü haber veren doktorlara saydığım lafların hepsini bugün bunu farkedince geri aldım.
Aslında sakin bir gün, olaysız. Vizitten sonra iki hastanın dosyasını inceledim. Geldikleri zamana göre gelişimlerini okuyunca gerçekten az da olsa buranın onlara iyi geldiğini görüp sevindim.Burası bana bile iyi geldi. İnsani yönünüz gelişiyor her şeyden önce. Farklı açılardan bakmayı öğreniyorsunuz.
Staj programım gerekiği bir aile görüşmesi gözlemlemem gerekiyordu. Onun saatini beklemek için kantine gittim. Saatler geçtikçe ziyarete gelen ailelerle doldu kantinin bahçesi. Bu arada maalesef üzülerek söylemeliyim ki yattığından beri ailesi bir kere bile gelmemiş hastalarımızda var.
Aile görüşmesi kısa sürdü. Sonrasında da yapacağım bir şey kalmadığı için hastaneden ayrıldım.
Hava tabi ki yine çok sıcaktı. O yol bana bitmek bilmez gibi geldi ama 3 gün kaldığını düşününce ayaklarım hızlandı.
Bir yanınız staj hep devam etsin isterken diğer yanınızda bitsin istiyor.
Bu nasıl çelişki bende anlamadım :)
Sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder