Hayata Dair #3 Şehitler Ölmez, Anneler Ağlar

Ben anne değilim. Yakın zamanlarda küçük bir bebeğin büyüyüşüne de tanıklık etmedim. O süreçte neler çekilir bilemem. 

Bir adam yetiştirmenin maddi manevi zorluklarını bilemem. 9 ay taşımak, sana devamlı muhtaçken bıkmadan ilgilenmek, kendinden önce onu düşünmek, geleceğini düşünmek, onun için hayaller kurmak ne demek bilemem. 

Muhtemelen anne olana kadar da bilemeyeceğim.

Ama son günlerde bildiğim bir şey var. Bu ülkede evlatlarını kaybeden ama buna rağmen dik durmaya çalışan anneler var. Canından var ettiği, zor koşullarda kol kanat gerdiği, gözünün içine baktığı, okuttuğu, yedirdiği, mürüvvetini görmeyi hayal ettiği, gülüşü için dünyaları verecek anneler...

O anneler ki kapı önünde asker görünce her şeyin bittiğini anlıyorlar. Yine de vatan sağolsun diyebiliyorlar. 2 oğlum daha var onlarda vatana feda olsun diyebiliyorlar.

Tekti ama vatan için şehit oldu diyebiliyorlar.

Evet ben anne değilim ama açık ve net söyleyebilirim ki ben bunları söyleyemezdim. Ben vatan sağolsun, devlet sağolsun diyemezdim. Bu kadar geniş yürekli olamazdım ben. 

İnsanların ego savaşı için, menfaatleri uğruna, bazı kesimlere gözdağı vermek için yarattıkları kaosta şehit olan evladımın arkasından vatan sağolsun diyemezdim.

O kadar ağır ki bu yük her acılı anneyle birlikte ağlayıp, her çaresiz babayla dualar ediyorum.

Benimde ilerde askere gidecek arkadaşlarım var. Her biri için bu korkuyu mu yaşayacağız diye şimdiden kahroluyorum.

O minicik evlatların, eşlerin, anne babaların yüreklerindeki acı, telefonda verilen taziye mesajıyla mı söndürülecek?...

Kim yerini dolduracak babasızlığın?

Kim susturacak kendisinden önce evladı ölen ana babanın yangınını?

Ölen tüm şehitlerimize allahtan rahmet, yakınlarına da baş sağlığı diliyorum.

Çünkü maalesef elimden hiç bir şey gelmiyor...